W skład dziabaczy weszli trzej nasi klubowicze: Marcin Wilk, Tomek Cabak i Jędrek Życzkowski oraz dwaj nieustający sympatycy naszego klubu: Tomek Hapek i Michał Czardybon vel Czarny. Dolinę znaliśmy z zeszłorocznego wypadu, więc nie musieliśmy tracić czasu na poszukiwanie celów, dróg podejścia i zejścia, itp.
Pogoda nie była najgorsza, ale mróz śmiało trzaskał kilkunastoma stopniami poniżej zera, przez co konsystencja lodu niebezpiecznie zbliżyła się do gęstości betonowej płyty chodnikowej. Ostrza czekanów przy każdej gwałtowniejszej próbie osadzenia albo z brzdękiem odbijały się od powierzchni lodospadu, albo odłupywały całe płaty lodowych tafli, opierając się najdrobniejszej nawet próbie osadzenia. Robienie zdjęć było również znacząco utrudnione. Ściągnięcie rękawiczki, wydobycie aparatu fotograficznego spod kurtki i wciśnięcie paru przycisków zawsze kończyło się w ten sam sposób, czyli czasową utratą krążenia w palcach.
Nie ma jednak co narzekać. Pierwszego dnia Wilku, Hapcio i Czarny przełoili dolną, najtrudniejszą część lodospadu Gamseck (WI4+). Natomiast Tomek Cabak i ja rozprawiliśmy się z położoną nieopodal linią Wintasun (WI4+, 160 m).
Następnego dnia (w niedzielę) Marcina rozłożył wirus (tudzież inna chorobotwórcza zaraza) i musiał restować się w apartamencie. Hapcio z Czarnym zrobili niższą partię klasyka regionu Superfeucht (wyciągi za WI3+), a potem – korzystając z braku kluczyków do samochodu, którym mieliśmy razem wrócić na kwaterę – poszli rozgrzewać się na ścianę Columbus. My w tym czasie z Tomkiem przedziabaliśmy całego 240-metrowego Gamseck’a.
I weekend minął.
Region Maltatal (Taury Wysokie) polecam wszystkim zainteresowanym wspinaczką lodową. Szybki i wygodny dojazd (max 8 godz. z Katowic), miłe zakwaterowanie (najlepiej u Klausa – kustosza ogródka tutejszych lodospadów), zazwyczaj stałe stanowiska zjazdowe z drzew. Kwintesencja zimowej rekreacji.
